Менің жан достарым – бүгінде белгілі журналист-қаламгерлер Ғалымжан Елшібай мен Шадияр Молдабек мектеп бітіргеннен кейін ҚазМУ-дің сырттай бөліміне оқуға түсіп, Төлеби аудандық «Төлеби туы» газетіне жұмысқа тұрады. Ақ бас Алатаудың етегінде жатқан, бірі — Қасқасу, бірі — Екпінді ауылында өсіп, таудан төменге көп түспеген екі жас жігітке алғашында қаланың тіршілігі тым қызық, көп дүниесі таңсық көрінгені анық. Бірде сенбі күні екеуі жұмыста отырғанда кабинетке газеттің бас редакторы Әбдімәлік Рахманқұлов бас сұғып: «Так, жігіттер, демалыс күні де жұмысқа шыққандарың дұрыс. Мен кеңшар аралап бара жатырмын. Тапсырмаларыңды орындап, жұмыстарыңа мұқият болыңдар… Айтпақшы, мынау есіктің алдындағы газонға абай болыңдар, мал тимесін» деп тапсырманы нығыздап, шығып кетеді.
Бас редактор кеткен соң алғаш болып Шәкең тіл қатыпты:
— Ғалеке, «газон» деген не ол?…
— Соны мен де білмей отырмын ғой… Жүрші, есіктің алдын көрейік…
Екеуі есіктің алдына шығып, былай-былай қарайды. Пәлендей көзге оғаш көрінетін ештеңе жоқ. Аулада ескі бір «Газик» көлігі тұр екен. Соны ары-бері айналып, бас-аяғын қараған жігіттер ақырында «Құдай біледі, бастықтың «газон» дегені осы болар» деп топшылайды.
Сөйтіп екі сабаз кабинетте отырып, кешке дейін кезек-кезек далаға жүгіріп шығып, «Газикті» күзеткен ғой. Сәт сайын алып темірді бір айналып шығып, ешкімнің тимегеніне көздері жеткен соң қайтадан жұмыстарына кіріседі. Бұл кезде газонда сиырлар беймарал жайылып жүрген. Қарасан келгірдің бір-екеуі «Газикке» келіп сүйкеніп жатса, екі жігіт таспен атып, қайтадан газонға қуып тастайтын көрінеді.
Оралхан ДӘУІТ, «Ақ самаурын» кітабынан
